Pluk samen de sterren vannacht!
Pluk samen de sterren vannacht
Komende nacht zijn in Nederland tientallen 'vallende sterren' te zien. Een magisch moment om het leven van je kinderen te verrijken!
Hoe mysterieus en spannend voor kinderen om 'midden in de nacht' samen naar vallende sterren te zoeken aan de donkere hemel.
Vertel hen over de betekenis die mensen geven aan het zien van een vallende ster en waarom ze bedacht hebben dat je dan een wens mag doen.
Helemaal bijzonder om in deze tijd van 'vredesgedachten' en beste wensen sámen een wens te bedenken en uit te spreken.
Verhaal en een liedje met tekst erbij:
Verhaal: Sterren kijken
Avond. Bartje en Lina zijn in bed. Ze slapen niet. De gordijnen hebben ze open gedaan en ze kijken naar de lucht, die donker en licht tegelijk is. Er is een maan, wit en groot en rond. En ze zien sterren, sommige knipperen of trillen. 'Wat een sterren!' zegt Lina, 'Zullen we ze tellen? Een, twee, drie, vier, vijf, zes. . .' Bij vierentwintig houdt ze al op. 'Jij telt niet mee,' zegt ze. 'Ik heb geen zin in tellen,' zegt Bartje. 'Er staan er veel te veel.' 'Misschien val je in slaap als je telt,' zegt Lina. 'Ik wil niet slapen,' zegt Bartje, 'ik wil naar de maan kijken en ik wil al die sterren zien.' 'Het zijn net oogjes,' zegt Lina, 'ze kijken naar ons, ze geven knipoogjes.' 'Als we een vallende ster zien,' zegt Bartje, 'dan mogen we een wens doen.' 'En wat wens je dan?' vraagt Lina. 'Dat ik nog een vallende ster zie,' zegt Bartje. Ze kijken nog een tijdje naar de sterren. Bartje vraagt zich af of sterren kunnen vallen: ze hangen toch niet aan een haakje? Hij heeft nog nooit een vallende ster gezien. 'Die maan geeft wel veel licht!' zegt Lina. 'Ik zie de schoorstenen en de dakpannen en de planken van de schutting. . .' Bartje kijkt naar al die dingen die Lina opnoemt en hij ziet ook nog een droogmolen en een vuilnisbak. Hij geeuwt. 'Dat is wel goed, al die sterren en die maan,' zegt Lina. 'Zo is er veel licht en dan botsen de schepen die op zee zijn niet en dan verdwalen de kamelen in de woestijn tenminste niet.' 'Ik ga in bed,' zegt Bartje, 'vertel jij maar over de zee of over de woestijn.' Bartje kruipt onder het dekbed. Dat is warmer. Bij de ruit is het maar koud. 'Dit dekbed is net de woestijn,' zegt Lina. Ze geeft klopjes op het dekbed. 'Er zijn heuvels van zacht zand en het is nacht. Door de woestijn loopt een lange stoet kamelen. Ze sloffen met hun grote voeten door het mulle zand. Ze dragen grote pakken. Dat zijn de zwarte tenten en de tapijten en de koffiepotjes en de leren zakken met water. In de woestijn is niet veel water te vinden, daarom moet je het meenemen. Bij de kamelen lopen mannen met speren. Ze hebben een zwarte mantel om en dragen een witte tulband op hun hoofd. Hun schaduwen zijn lang. Dat komt door de maan. Die schijnt fel. De mannen wijzen met hun speren naar de maan en ze kijken naar de sterren. Ze kijken vooral naar één ster die extra helder is en veel licht geeft. Het is maar goed dat die ster daar staat. Zo verdwalen ze niet.' Lina zwijgt even. De maan schijnt nu recht de kamer in. 'Wat een licht, hè?' zegt Lina. Bartje antwoordt niet. Hij slaapt. 'Een goed idee,' zegt Lina. Ze gaat ook onder het dekbed. De gordijnen laat ze open. Ze kijkt nog lang naar de sterren. En ze kiest er een die ze het mooist vindt.
Auteur: Wim Hofman
Lied: Honderdduizend sterretjes
Klik hier om het liedje af te spelen
Honderdduizend sterretjes
Boos, bang, verdrietig of blij.
Refrein:
Ik zie (dan zie ik) honderdduizend twinkelende sterretjes,
’t Zijn er honderdduizend of misschien wel meer.
Ik krijg ze elke dag weer van mijn ‘adem-ellefjes’.
Ze sturen glitter-rooie, hele mooie, sterretjes van liefde telkens weer.
Tussenspel.
Couplet 1:
Ik zou zo graag eens willen weten,
Waarom ik soms zo boos kan zijn.
Ik ben dan echt niet te genieten,
En diep van binnen doet dat pijn.
Mijn moeder zegt dan: ”Laat het maar gebeuren,
want boos zijn is oké, dat hoort erbij”.
Dan haal ik even heel diep adem,
en zie mijn boosheid is dan snel voorbij.
Refrein.
Tussenspel.
Couplet:
Ik zou zo graag eens willen weten,
Waarom ik soms zo bang kan zijn.
Ik sta dan vreselijk te beven,
En diep van binnen voelt dat niet fijn.
Mijn vader zegt dan: ”Laat het maar gebeuren,
Want bang zijn is oké, dat hoort erbij”.
Dan haal ik even heel diep adem,
En zie mijn angst die is dan snel voorbij.
Refrein.
Tussenspel.
Couplet:
Ik zou zo graag eens willen weten,
Waarom ik zo verdrietig kan zijn.
Ik voel de tranen langs mijn wangen,
Dan kruip ik weg en maak me klein.
Mijn moeder zegt dan: ”Laat het maar gebeuren,
Verdriet dat is oké, dat hoort erbij”.
Dan haal ik even heel diep adem,
En voel dan ook verdriet gaat weer voorbij.
Refrein.
Tussenspel.
Couplet:
Ik zou zo graag eens willen weten,
Waarom ik soms zo blij kan zijn.
Ik ben dan vrolijk, in de wolken,
En diep van binnen voelt dat fijn.
Mijn vader zegt dan: ”Laat het maar gebeuren,
En kijk eens rustig, wat is het verschil”.
Dan haal ik even heel diep adem,
En voel dan dat is wat ik werk’lijk wil.
Refrein.
Slot:
Dankjewel adem.
Dankjewel mijn maatje.
Jij bent er steeds.
Je bent er steeds voor mij.
Kom, ga je mee?
Liedtekst bij het prentenboek “Ademelfje, ben je wakker?”
tekst en muziek: Angèle Kokkelmans
