Apetrots op een 'Apekop"!
Ik sta voor de klas, op een dag in de bovenbouw. Halverwege de middagpauze komt een van mijn leerlingen opgewonden de klas in gestampt. Ze ploft op haar stoel en slaat met haar vuist op tafel.
"Nou ben ik boos! Ik ben echt boos! Normaal word ik nooit zo boos maar nou... Ik ben zó boos!" Ze lijkt te twijfelen tussen boosheid en schuldgevoel.
Maar ze heeft gelijk!
Ze is een gevoelig kind en heeft last van de geregelde conflicten, die zich in een klas met beginnende pubers voordoen. Dan wordt ze stil, trekt zich terug en heeft buikpijn. Maar bijna nooit wordt zij boos.
Ze zegt wel wanneer ze iets niet fijn vindt: adequaat, redelijk en overtuigend. Ze is vergevingsgezind en bewaart de lieve vrede tussen haar en andere kinderen. Maar nu is ze boos!
Ik sla mijn arm om haar heen, ik luister naar haar. En ik vertel haar dat ik trots op haar ben! Trots en blij omdat ze boos is geworden.Trots en blij omdat ze zo goed voor zichzelf zorgt voor zichzelf.
Eerst kijkt ze me ongelovig aan. Dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Langzaam wordt ze kalmer en we spreken af dat we de ruzie op een later moment samen met de anderen zullen uitpraten.
Kijkend naar haar denk ik met een warm gevoel terug aan een gebeurtenis van een aantal jaren geleden. Mijn zoon was van een verlegen, gevoelig maar ook moedig mannetje uitgegroeid tot een vriendelijke, slungelige puber.
"Hei mam" zegt hij als hij binnenkomt. "Is je niks opgevallen toen ik vanmorgen weg ging?" "Opgevallen, ... nee, hoezo?" "Ik ben vanmorgen zonder tas naar school gegaan." Okeeeee.... ? Ik vraag me koortsachtig af waarom ik niet begrijp waar hij op doelt.... "Ik heb vandaag gespijbeld, met M. We zijn naar A. geweest." Hij kijkt me afwachtend aan.
Mijn hart gloeit, mijn wangen glimmen! En ik zeg met een lach van oor tot oor: "Gespijbeld? Jeetje jongen, ik ben zó trots op jou!"
Ook hij keek me toen verbaasd aan... En ook bij hem verscheen er een grijns op zijn gezicht.
Ik weet niet of er meer ouders zijn die hu puberkind de hemel in prijzen bij de mededeling dat hij gespijbeld heeft.
Kan dat eigenlijk wel: oprechte blijdschap en trots voelen omdat je kind iets doet dat 'niet deugt'? En dat je hem dat dan ook nog vertelt?
Ja dat kan dus, wat mij betreft.
Mijn zoon was een 'bijna ideale leerling': hard studerend, serieus, verstandig, geïntereseerd. En het ergste dat thuis voorviel was dat hij bij tijd en wijle een grote mond had en deuren liet knallen.
Ideaal zou je denken.
Maar de keerzijde voor zo'n 'voorbeeldig kind' is dat leeftijdgenoten die sneller, heftger en onderzoekender de puberteit insurfen zich niet herkennen in hem.
School en studie zijn voor zo'n 'echte puber' noodzakelijke bijzaken, waar je onderuit moet zien te komen. En een knul die zijn werk altijd af heeft en 'intelligente vragen' stelt in de klas is al snel een uitslover en een 'stuud'.
En wanneer die dan ook nog probeert rekening te houden met een ander en onenigheden op wil lossen in een redelijk gesprek dan is die in de ogen van een macho leeftijdgenoten al snel 'een sukkel' en 'een watje'.
"Ideaal gedrag' kan een kind dus isoleren. Of juist ongewenste, kwetsende aandacht opleveren in de vorm van pesten en buitensluiting.
Kortom: deze kinderen kunnen kwetsbaar zijn. Ze vertonen veel 'gewenst gedrag': gewenst door ouders, vriendjes of leerkrachten. Als ze maar 'lief gevonden worden', als de lieve vrede maar bewaard wordt.
En ja, als ze dan moedig genoeg zijn om eens even niet 'voorbeeldig' te hoeven zijn van zichzelf. dan ben ik oprecht 'apetrots op zo'n apekop'.
